اثر زمان بر شدت آسيب غضروفی زانو در پارگی های ACL
مفصل زانو به طور ذاتی يک مفصل ناپايدار است و پايداری آن تا حد زیادی وابسته به ليگامانهای آن می باشد. آسيب ليگامانهای زانو می توانند باعث ناپايداری زانو از حالت خفيف و گذرا تا حالت شديد و دائمی شود.
امروزه جراحی رباط صليبی قدامی يكی از شايع ترين جراحی های ارتوپدی به خصوص در جوانان (به علت افزايش تروماهای ورزشی) به حساب می آيد .
بی ثباتی و ناپايداری قدامی زانو در اثر آسيب رباط صليبی قدامی (ACL ) می تواند منجر به حركات غير طبيعی زانو و تماس غير معمول در عناصر داخل مفصلی يعنی منيسك ها و غضروف شده و در نهایت باعث آسيب غضروفی مفصلی و ايجاد علايم و درد شود.
افزايش بی ثباتی منجر به آسيب غضروفی بيشتر در مفصل زانو خواهد بود.
از سوی دیگر همراهی اين آسيب و ضايعات منيسک ها نيز مكررا در مطالعات بيان شده است.
با توجه به تاخير و تعللی كه معمولا در درمان پارگی رباط صليبی قدامی وجود دارد اين سوال مطرح می شود كه آيا فاصله طولانی بين آسيب و درمان جراحی ، بيمار را در معرض آسيب های بيشتر غضروفی قرار می دهد يا خير؟
ارتباط مستقيم بين زمان تاخير جراحی و آسيب غضروفی وجود دارد:
بعد از گذشت 12 ماه از آسيب به طور چشم گيری ضايعات غضروفی افزايش می يابد و در مورد آسيب های شديد غضروفی اين زمان 20 ماه می باشد.
ميزان شيوع آسيب غضروفی طی 13 تا 18 ماه پس از آسيب حدود 13 % و در طی 19 تا 24 ماه پس از آسيب حدود 20 % و در زمان بيش از 25 ماه حدودا 90 % بيشتر نسبت به زير يك سال می باشد.
شايعترين محل آسيب غضروفی به طور كلی در كنديل مديال فمور مشخص شده است.
از دلایلی كه منجر به افزايش آسيب غضروفی با گذشت زمان می شود افزايش دفعات خالی كردن و ترومای مكرر ناشی از ناپايداری قدامی می باشد.
سن، جنس، BMI ، مكانيسم آسيب و زمان سپری شده از آسيب با وسعت ضايعات غضروفی ارتباط مستقیم دارند، اما سن دارای قدرت پيشگويی كننده گی بهتری نسبت به ساير متغيرها می باشد. تغييرات غضروف مفصلی در افراد مسن تر سريع تر ايجاد می شود. به ازای هر سال افزايش سن حدود 9 % شانس آسيب غضروفی در بيماران افزايش می يابد.
زمان سپری شده از آسيب رابطه ی مستقيم با افزايش وسعت درگيری آسيب غضروفی در كنديل لترال دارد. با هر ماه افزايش زمان سپری شده از آسيب حدود 1 % شيوع كندروپاتی در كنديل لترال فمور افزايش می يابد.
درمان صحيح و به موقع اين بيماران نقش اساسی در بازگشت آنها به زندگی طبيعی و فعالیت های ورزشی دارد. به طور کلی با افزايش فاصله زمانی آسيب تا عمل جراحی وسعت و شدت آسيب های غضروف مفصلی افزايش می يابد. لذا توصيه می شود كه بازسازی رباط صليبی قدامی در كوتاهترين زمان بعد از آسيب و پس از توانبخشی لازم و قبل از 12 ماه از پارگ ACL انجام گردد.
