واکنش های پاتولوژیک نسبت به پروتزها و ایمپلنت های ارتوپدی

واکنش های پاتولوژیک نسبت به پروتزها و ایمپلنت های ارتوپدی

در گذشته شکستگی ها با بی حرکت کردن به وسیله گچ گیری یا گذاشتن کشش، درمان می شدند. امروزه استفاده از ایمپلنت های فلزی (سخت افزارهای ارتوپدی) برای تثبیت شکستگی های استخوانی و سایردرمان های ارتوپدی کاربرد گسترده ای دارند.

انواع ایمپلنت های فلزی

انواع ایمپلنت های فلزی ارتوپدی مورد استفاده عبارتند از : پین، پیچ و پلاک، اکسترنال فیکساتور، نیل اینترا مدولاری و پروتزها.

در این میان pin  ساده ترین ابزار جهت  ثابت کردن شکستگی ها است . عفونت محل پین می تواند مهم ترین عارضه پین گذاری باشد . تحقیقات نشان داده اند که شیوع این عارضه به تکنیک پین گذاری وابسته است.

پیچ و پلاک از دیگر سخت افزارهای ارتوپدی هستند که تحول بزرگی در درمان های ارتوپدی به وجود آورده است . در این روش محل شکستگی باز می شود، سپس جااندازی و ثابت کردن شکستگی استخوان، زیر دید مستقیم به کمک پیچ و پلاک انجام می شود. عوارض شایع این روش می تواند شامل به خطر افتادن خون رسانی استخوان، عفونت، جوش نخوردن یا دیر جوش خوردن باشد.

نیل اینترامدولاری درمان انتخابی شکستگی های تنه استخوانهای بلند مانند فمور و تیبیا می باشد. عوارض احتمالی در این روش درمانی می توانند به صورت تأخیر در جوش خوردن، عدم جوش خوردگی، عوارض عروقی وعفونت بروز نمایند.

جنس ایمپلنت های فلزی

جنس ایمپلنت های فلزی مورد استفاده در جراحی های ارتوپدی اکثراً از این دو نوع هستند:

• استیل ضد زنگ

اولین و در حال حاضر پرمصرف ترین ایمپلنت های ارتوپدی از جنس استیل ضد زنگ هستند. استیل ترکیبی از آهن و کربن می باشد، و برای اینکه فلزات در بدن دچار زنگ زدگی نشوند آن را با فلزاتی مانند کروم و نیکل روکش می کنند.

• تیتانیوم

آلیاژهای تیتانیوم امروزه با رویکرد بیشتری تولید و مورد استفاده جراحان قرار می گیرد. آلیاژهای تیتانیوم قدرت بیشتری در مقابل خم شدن و خوردگی نسبت به فولاد در بدن دارند. علاوه براین تیتانیوم با بافت بدن همخوانی بیشتری دارد و بدن نسبت به آن واکنش پاتولوژیک کمتری نشان می دهد. همچنین وجود ایمپلنت های تیتانیوم مانعی برای انجام تصویربرداری MRI ایجاد نمی کند.

واکنش های پاتولوژیک نسبت به ایمپلنت های کار گذاشته شده

مطالعات مختلفی در مورد اثرات موضعی و سیستمیک سخت افزارهای ارتوپدی انجام شده است که از حساسیت به فلزات ( نیکل، کبالت و کرومیوم ) ایمپلنت ها ، اثرات سطحی پوستی (شامل اگزما، کهیر، تاول و واسکولیت) و واکنش های ایمنی که بیشتر در اطراف ایمپلنت ها شروع شده و به اطراف پیشرفت داشتند و باعث درد و التهاب شده بودند را گزارش کرده اند.

در مجموع به نظر می رسد که بایستی قبل از عمل شرح حال مناسبی از نظر حساسیت به فلزات گرفته شود و ارزیابی های قبل عمل از نظر حساسیت به فلزات در تصمیم گیری جهت انجام آرتروپلاستی سودمند است و به جراح جهت انتخاب پروتز مناسب برای بیمار کمک می کند.