دررفتگی خلفی زانو
دررفتگی های زانو عارضه ای نادر هستند که عمدتا به دنبال ترومای شدید رخ می دهند و یکی از اورژانس های ارتوپدی محسوب می شوند.
این عارضه بر اساس جابجایی تیبیا نسبت به فمور به انواع قدامی، خلفی، مدیال، لترال و روتاری تقسیم‌شده است.
دررفتگی خلفی زانو، با توجه به احتمال آسیب نوروواسکولار، جزء خطرناک ترین آسیب های زانو است و می تواند تهدیدکننده حیات اندام باشد.
به دلیل جا افتادن های خودبه خودی، شیوع دقیق این دررفتگی مشخص نیست.
دررفتگی خلفی از شیوع بیشتری نسبت به نوع قدامی (تقریبا 70 درصد) برخوردار است .
تشخیص:
- رادیوگرافی ساده
- استفاده از MRI به منظور بررسی آسیب های لیگامانی
- بررسی آسیب عروق و اعصاب طی دررفتگی خلفی زانو یکی از مهمترین اقدامات در این گونه بیماران است. جود تورم و افیوژن در مفصل زانو طی دررفتگی ( به دلیل آسیب کپسول مفصلی و نشت مایع مفصلی ) می توانند آسیب دیدگی عروق را پنهان کند و مانع ترمیم به موقع آن شود. به همین دلیل آرتریوگرافی در این بیماران جهت رد کردن آسیب های عروقی الزامی است. همچنین استفاده زودرس از سونوگرافی در رد آسیب عروقی مناسب است.
درمان:
استفاده از روش های درمان غیرجراحی و یا جراحی ، بر اساس شرایط زندگی و سن بیمار و میزان پاسخ گویی به درمان توسط پزشک انتخاب می شود.
- در صورتی که مفصل پایدار باشد ، سن بیمار بالا باشد و آسیب های لیگامان های طرفی وجود نداشته باشد می توان از روش غیرجراحی استفاده کرد. این درمان شامل آتل گیری اندام در وضیعت اکستانسیون و بی حرکتی به مدت 3 تا 10 هفته است . البته در این روش احتمال بروز سفتی مفصل در صورتی که بیش از 6 هفته بی تحرکی ادامه یابد وجود دارد بنابراین به طور متوسط 5 هفته توصیه به بی حرکتی می شود.
- روش جراحی اغلب در بیمارانی که زندگی پر تحرک دارند و در جوانان ترجیح داده می شود. نحوه عمل جراحی بسته به اینکه کدام گروه از لیگامان ها آسیب دیده باشند و میزان آسیب دیدگی آنها چه مقداری باشد، متفاوت است. جهت بررسی میزان آسیب از MRI و آرتروسکوپی استفاده می شود. بر این اساس آسیب دیدگی لیگامان ها در حد درجه 1 و 2 عموما ترمیم و درجه 3 عموما بازسازی می شوند.
دقت کنید:
مواردی که نیاز به جااندازی پیدا می کنند با دفرمیتی شدید و آسیب های جدی همراه هستند. ترجیح بر این است که جا اندازی به صورت بسته انجام شود ولی درصورتی که جااندازی بسته موفق نباشد و یا در بعضی موارد مانند دررفتگی خلفی جانبی جااندازی باز توصیه شده است.
با این حال در دررفتگی های خلفی که خودبه خود جاافتاده اند نیز معاینات عروق و اعصاب ضروری است.
پیش آگهی این بیماران به شدت آسیب، میزان آسیب دیدگی عروقی و نوع درمان بستگی دارد. بر این اساس آسیب های با شدت و انرژی بالا به دلیل ضایعات شدیدتر از پیش آگهی خوبی بر خوردار نیست و عموما بازگشت به فعالیت قبلی بیمار امکان پذیر نمی باشد ( آسیب های عروقی در صورتی که در زمان مناسب و به موقع ترمیم شوند پیش آگهی خوبی به دنبال خواهد داشت)
در مواردی که درمان جراحی برای بیماران صورت می گیرد احتمال بازگشت به فعالیت قبلی زیاد است و از پیش آگهی خوبی برخوردار خواهد بود.
