شکستگی استرسی تیبیا و فیبولا
شکستگی استرسی تیبیا و فیبولا;شکستگی استرسی نوعی شکستگی میکروسکوپی است که بصورت یک ترک کوچک در استخوان دیده می شود. این شکستگی ها زمانی ایجاد می شوند که ضربات کوچک یا متوسط و مکرر به استخوان ها وارد شود. شدت این ضربات درحدی نیست که به تنهایی منجربه شکستگی استخوان سالم شوند ولی تکرار آنها می تواند باعث آسیب ساختار استخوان شود.
شکستگی های استرسی بیشتر در استخوان های اندام تحتانی رخ می دهد. استخوان های فمور، هیپ و ساکروم ممکن است با شیوع کمتری دچار شکستگی استرسی شوند. در برخی موارد نیز شکستگی استرسی در استخوان های اندام فوقانی، دنده ها و قفسه سینه ایجاد می شود (در ورزشهایی مانند شنا و والیبال).
علت
فاکتورهای زیادی در ایجاد این شکستگی ها نقش دارند، ولی معمولا به دلیل استفاده بیش از حد از استخوان اتفاق می افتند. با این حال برخی عوامل وجود دارد که می تواند احتمال این شکستگی را افزایش دهند:
راه پیمایی های طولانی و غیرمعمول، دویدن بیش از اندازه و طولانی، فعالیت های ورزشی شدید و رژه رفتن سربازان از عوامل مهم شکستگی استرس هستند.
اپیدمیولوژی
- هردو شکستگی استرسی تیبیا و فیبولا بطور شایعی در بین ورزشکارانی که فعالیت های ورزشی بصورت دویدن و بالا و پایین پریدن و یا راه پیمایی طولانی ( دوندگان، فوتبالیست ها، ژیمناستیک کاران، بسکتبالیست ها، بالرین ها ) دیده می شود.
- در بین نظامیانی که در تمرینات مکرر و با شدت بالا شرکت می کنند نیز دیده می شود.
- شیوع در زنان بیشتر است و تا ۳.۵ برابر مردان می باشد
- شیوع در نژاد قفقازی دوبرابر نژاد آمریکایی آفریقایی است.
- میزان شیوع شکستگی استرسی فیبولا (نازک نی) نسبت به شکستگی استرسی تیبیا کمتر است.
فاکتورهای خطر
عواملی که احتمال شکستگی استرسی تیبیا و فیبولا را افزایش می دهد عبارتنداز:
- کاهش دانسیته ( تراکم ) استخوان به دلیل هورمونی، تغذیه ای یا بیماری ها
- ضعف یا عدم انعطاف عضلات
- اختلاف طول اندام های تحتانی
- کف پای صاف یا قوس کف پای زیاد
- تمرینات شدید یا نا منظم ورزشی
- جنس مونث
علایم شکستگی استرسی تیبیا و فیبولا
- درد پیشرونده در یک ناحیه خاص ساق پا که وابسته به فعالیت است.
- معمولاً درد به تدریج به به مرور زمان شدیدتر شده و ممکن است در حالت استراحت نیز احساس شود
- تورم و تندرنس موضعی در ناحیه شکسته
- درد در پایین پاها هنگام وزن گذاری
- ممکن است درد پس از یک دوره استراحت کاهش یابد اما به تدریج با ورزش بدتر می شود.
- حساسیت ناحیه به هنگام لمس
تشخیص
- رادیوگرافی
- با توجه به اینکه تصاویر رادیولوژی در مراحل اولیه ممکن است قادر به نمایان کردن شکستگی استرسی نباشند (معمولا 3 الی 4 هفته پس از شکستگی به واسطه کال استخوانی ، با انجام رادیولوژی مشاهده می شود)، بنابراین استفاده از MRI ، CT یا Bone Scan برای تشخیص زودرس ترجیح داده می شود
درمان
اگر تشخیص و درمان زودهنگام انجام شود، بیشتر شکستگی های استرسی تیبیا و فیبولا بهبود می یابد و ورزشکار قادر به بازگشت به سطح فعالیت قبلی خود خواهد بود. تاخیر در درمان با به تاخیر افتادن بازگشت به فعالیت مجدد مرتبط است. اقدامات درمانی در این نوع شکستگی ها شامل موارد زیر می باشد:
- کاهش سطح فعالیت ها ، استراحت و بی حرکتی
- گچ گیری یا آتل بلند اندام
- استفاده از بریس مناسب
- مسکن هایی نظیر استامینوفن و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی برای کنترل درد
- در موارد عدم جوش خوردگی یا درصورت جابجایی قطعات ممکن است انجام جراحی ضرورت یابد
بازتوانی:
زمان بهبود برای این نوع شکستگی ها بسته به آسیب موجود، می تواند از زمان محدودسازی فعالیت به مدت 12-4 هفته یا طولانی تر باشد.
برنامه تمرینات بازتوانی باید بتدریج اضافه شوند و با حفظ آتل در هفته های نخستین جوش خوردن باشد.
پیشگیری
- به عوامل خطرساز قابل اصلاح توجه داشته باشید
- اصلاح برنامه های تمرینی یا سطح فعالیت
- مصرف مکمل روزانه کلسیم و ویتامین D
- استفاده از کفی های ضربه گیر داخل کفش
در مورد مطلب شکستگی استرسی تیبیا و فیبولا نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید. همچنین مطلب عوارض شکستگی استخوان‌های اطراف مفصل زانو را بخوانید.
