آرتریت روماتویید جوانان ( ایدیوپاتیک )، عبارت است از یک بیماری التهابی بافت همبند (ناشی از پاسخ غیر طبیعی سیستم ایمنی)، که عمدتاً با التهاب پایدارمفاصل مشخص می شود و می تواند یکی از علل زانو درد در سنین پایین باشد . به این علت ایدیوپاتیک نامیده می شود که مکانیسم قطعی ایجاد بیماری ناشناخته است و جوانان در اینجا به مواردی گفته می شود که علایم عارضه قبل ازسن 16 سالگی شروع شده باشد.
آرتریت ایدیوپاتیک جوانان بیماری نادری است و در دختران شایع‌تر از پسران است. مفاصلی که درگیر می‌شوند معمولاً عبارتند از زانو، آرنج، مچ پا، و گردن. التهاب می‌تواند عضلات نزدیک مفصل، غضروف، و غشاهای پوشاننده مفصل را نیز متأثر سازد.
این عارضه در بسیاری اوقات شدت می گیرد و بعد از مدتی خاموش می شود و این مراحل ممکن است چندین بار تکرار شود.
آرتریت ایدیوپاتیک جوانان بیماری ارثی نیست و نمی تواند مستقیما از والدین به فرزندانشان منتقل شود. با این حال منابع علمی بر این توافق هستند که بعضی از فاکتورهای ژنتیکی و همچنین عوامل محیطی( احیانا عفونت ) ممکن است فرد را مستعد ابتلا به این بیماری کنند.
علائم:
- علائم مشخصه این عارضه التهاب مفاصل، درد، تورم و محدود شدن دامنه حرکت مفصل است که صبح ها شدیدتر است.
- خشکی صبحگاهی
- کودک غالبا تلاش می کند که دردش را با نگهداشتن مفصل در یک حالت نیمه خمیدگی کاهش بدهد یا از راه رفتن امتناع کند، که اگر برای مدتی طولانی ادامه پیدا کند این وضعیت غیر طبیعی می تواند منجر به ضعیف شدن عضلات و تاندون ها شده و ممکن است باعث خم شدگی و تغییر شکل مفصل شود
- احساس گرمی در مفصل
- تب که ممکن است با بثورات پوستی و لرز همراه باشد
- درد و قرمزی چشم
- درد قفسه صدری
- گاهی غدد لنفاوی ناحیه گردن یا دیگر نقاط بدن در این بیماران بزرگ می شود
تشخیص:
التهاب در مفاصل غالبا از طریق ارزیابی دقیق شرح حال و معاینات بالینی ، بررسی های آزمایشگاهی ، رادیوگرافی و گاهی با بررسی های اولترا سونوگرافی توسط پزشک مشخص می شود.
انجام دوره ای رادیوگرافی و یا MRI می تواند برای ارزیابی سلامت استخوانها و رشد استخوانی مفید باشد تا راهنمای نحوه درمان قرار گیرد.
درمان:
اهداف درمان آرتریت ایدیوپاتیک جوانان عبارت است از: کاهش درد وخستگی و خشکی مفصل ، بهبود حرکات مفصلی ، جلوگیری از آسیب مفصل و استخوان و به حد اقل رساندن تغییر شکل آنها.
در غالب موارد هیچ درمان بخصوصی برای این بیماری وجود ندارد ، علاوه بر این نیز ممکن است بیماری در بعضی از کودکان مقاوم به درمان باشد. روش های درمان می توانند شامل موارد زیر باشند:
- درمان دارویی: داروهای غیر استروئیدی ضد التهاب (NSAIDs)، داروهای کورتونی ، داروهای سرکوب کننده ایمنی
- تزریق مفصلی کورتیکو استروئیدی: فقط به طور موقتی بهبود می‌بخشد و در صورتی انجام می شود که التهاب در یک یا چند مفصل به شدت مانع از حرکات طبیعی مفصل شده و یا اینکه درد شدیدی برای کودک ایجاد کرده باشد
- فیزیوتراپی و توان بخشی: شامل ورزش های مناسب با هدف افزایش دامنه حرکات مفاصل و قدرت عضلات اندام
- استفاده از اسپلینت برای حفظ توازن مفصل در یک حالت راحت ، کاهش درد و تورم ، کاهش جمع شدن عضلات و ممانعت از تغییر شکل مفصل
- جراحی: بیماران بندرت نیاز به درمان جراحی پیدا می کنند، گاهی اوقات ممکن است تغییر شکل در مفصل یا مشکلات تاندونی ناشی از این بیماری نیاز به درمان جراحی داشته باشد
