پارگی‌های شایع منیسک

به دلیل عملکرد منیسک در ایجاد پایداری زانوها و جذب انرژی، این عضو در معرض آسیب قرار دارد و شیوع پارگی های منیسک ( به خصوص در ورزشکاران ) بسیار زیاد است.

مطالعات نشان داده اند تنش های فشاری وارد بر منیسک ها عامل اساسی در آسیب های مخرب مفصلی از جمله استئوآرتریت هستند. همچنین پارگی لیگامان صلیبی متقاطع قدامی (ACL) می تواند تأثیر زیادی بر آسیب منیسک داشته باشد.

تصویر زیر مجموعه ای از پارگی های شایع منیسک زانو نشان می دهد:

• پارگی های شاخ خلفی شایع تر هستند و در قسمت پشتی منیسک قرار دارند.
• پارگی های مرکزی منیسک در قسمت داخلی منیسک قرار دارند که به دلیل عدم خونرسانی، مناسب قابلیت ترمیم ندارند.
• پارگی های محیطی، در قسمت خارجی منیسک قرار دارند و بیشترین احتمال و توانایی ترمیمی را دارند.

عوامل مختلفی در تعیین مناسب ترین روش درمان پارگی منیسک نقش دارند، برخی از این عوامل عبارتند از سن بیمار، محل پارگی ، نوع خاص پارگی منیسک، وجود یا عدم وجود آسیب لیگامانهای زانو .

شایعترین انواع پارگی های منیسک عبارتند از:

• پارگی طولی :

این نوع پارگی شیوع بیشتری دارد و معمولا از قسمت های پشتی منیسک شروع شده و می تواند به قسمت های قدامی یا جلویی منیسک گسترش یابد. منیسکی که بر اثر پارگی به دو قسمت داخلی و خارجی تقسیم شده می تواند تحت فشار کندیل استخوان ران قرار گرفته و دو قسمت داخلی و خارجی آن از هم باز شود. به این وضعیت باز شده منیسک پارگی دسته سطلی (Bucket handle tear) می گویند.

پارگی های باکت هندل (Bucket handle tear): این پارگی ها شکل وسیعی از پارگی های طولی هستند و به علت وسیع بودن در غالب موارد باعث ایجاد اختلال وسیعی در حرکات طبیعی زانو می شوند. قفل شدگی ( Locking ) معمولاً با پارگی‌های طولی رخ می دهد و در پارگی‌های طولی دسته سطلی (Bucket handle) منیسک داخلی از همه شایعتر است. نسبت به سایر انواع پارگی های منیسک، در غالب موارد بیشتر نیاز به جراحی پیدا می کنند.

• پارگی های افقی (عرضی) :

پارگی های عرضی، فرمی از آسیب منیسک هستند که بعضاً قابلیت ترمیمی در پاسخ به ترمیم منیسک را دارند. این فرم از پارگی ها با دوختن دو لبه ی پارگی به هم قابلیت ترمیم و بهبودی دارند. انتخاب نوع درمان برای این پارگی ها با توجه به محل آنهاست. در صورتیکه در ناحیه دارای خونرسانی خوب قرار داشته باشند (نزدیک به لبه های بیرونی)، بسیار خوب به ترمیم جراحی پاسخ می دهند.

پارگی های فلپ: فرم ناشایعی از آسیب دیدگی های منیسک زانو هستند. در صورتیکه این قسمت از منیسک در زانو ایجاد علایم قفل شدگی کند، نیاز است که این تکه منیسک با جراحی از مفصل زانو خارج شود.

• پارگی های شعاعی:

این پارگی ها در قسمت بدون رگ منیسک هستند که خونرسانی خوبی ندارند و در نتیجه توانایی ترمیم خود به خودی بسیار اندکی دارند، به همین دلیل غالب این پارگی ها نیاز به ترمیم جراحی دارند و نوع جراحی درمانی برای آنها در اغلب موارد خارج سازی قسمت آسیب دیده می باشد.

• پارگی‌های ترکیبی (پارگی های پیچیده):

فرمی از پارگی ها که ترکیبی از چند نوع پارگی (شعاعی و افقی و طولی) هستند پارگی های ترکیبی یا پیچیده نامیده می شوند. در غالب این پارگی ها به خاطر ماهیت پیچیده پارگی ها، توانایی ترمیمی بسیار پایین است و دوختن پارگی ها میسر نیست و در نهایت ممکن است پزشک مجبور به منیسککتومی و خارج سازی قسمت آسیب دیده منیسک از داخل مفصل زانو شود.

بعضاً در صورتیکه ممکن باشد، می توان قسمت هایی که قابلیت ترمیم دارند را ترمیم و مابقی قسمت های آسیب دیده را خارج ساخت.

سایر انواع پارگی های منیسک عبارتند از:

• پارگی های دژنراتیو منیسک: در افراد مسن با افزایش سن، منیسک مانند دیگر بافت های بدن به تدریج ضعیف و نازک شده و ممکن است بر اثر یک فشار مختصر پاره شود (گاهی حرکتی مثل بلند شدن از روی یک صندلی اگر بطور نامناسب انجام شود می تواند در یک فرد مسن موجب پارگی منیسک شود)

• پارگی‌های همراه با کیست منیسک
• پارگی‌های همراه با منیسک دیسکوئید