پارگی دژنراتیو منیسک ها

پارگی دژنراتیو منیسک ها

پارگی دژنراتیو منیسک ها ، به طور کلی منظور از دژنراسیون ، فرسودگی است و وقتی گزارشی مبنی بر دژنراسیون عضوی می شود ، به این معناست که آن عضو به دلیل گذر زمان و فشارهای وارد شده دچار تغییرات فرسایشی شده است.

 پارگی دژنراتیو منیسک بخشی از روند تخریب زانو در نظر گرفته می شود. این پارگی به تدریج در منیسک ایجاد شده و در افراد مبتلا به آرتروز بیشتر دیده می شود. احتمال پارگی های دژنراتیو منیسک معمولاً با پیشرفت سن افزایش می یابند و در افراد بالای ۶۵ سال شیوع بیشتری دارد.

از علل پارگی های دژنراتیو منیسک می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• افزایش سن:

در افراد مسن ، منیسک نیز مانند دیگر بافت های بدن با افزایش سن دچار تغییرات فرسایشی شده و به تدریج ضعیف و نازک می شود ، حالت ارتجاعی و شکل پذیری خود را از دست داده و ممکن است بر اثر یک فشار مختصر پاره شود. به طوریکه گاهی حرکتی مثل بلند شدن از روی یک صندلی اگر به طور نامناسب انجام شود ممکن است در یک فرد مسن موجب پارگی منیسک شود و یا حتی گاهی اوقات بیمار ضربه ای که باعث ایجاد این ضایعه شده را بخاطر نمی آورد.

• بیماری‌های دژنراتیو

بیماری‌های دژنراتیو مانند استئوآرتریت زانو نیز با گذشت زمان می‌توانند باعث ایجاد پارگی در هر یک از منیسک‌های زانو شود. این نوع بیماری‌ها باعث تضعیف غضروف منیسک شده و آن را به شدت در معرض پارگی قرار می‌دهند.

• مشاغل یا فعالیت‌هایی که شامل چمباتمه‌زدن زیاد و یا خم و راست کردن زیاد از مفصل زانو هستند نیز می‌توانند به مرور زمان به منیسک فشار وارد کنند و بیشتر در معرض آسیب‌دیدگی‌های فرسایشی زانو از قبیل پارگی منیسک قرار دارند.

علائم:

در بیشتر موارد پارگی دژنراتیو منیسک در افراد در سنین میانی بروز می یابد.

شروع علائم آهسته و تدریجی است .

شروع درد بدون آسیب و پیش رونده است و ممکن است که منیسک بدون اینکه علامت و درد اولیه‌ایی از خود به جا بگذارد دچار پارگی شود.

درد به طور معمول داخلی ، موضعی (در نزدیکی محل پارگی) و مربوط به فعالیت های خاصی است (به عنوان مثال زانو زدن ، چمباتمه زدن) و معمولاً با استراحت بهبود می یابد.

با پیشرفت روند تخریب ، فرد ممکن است علائم اضافی از جمله سفتی مفصل صبحگاهی یا احساس قفل شدن زانو را تجربه کند.

تشخیص:

به طور معمول تشخیص میزان، محل و شدت پارگی مینیسک بر اساس تظاهرات بالینی و به کمک سه روش زیر انجام می شود:

• شرح حال درد در محل خط مفصلی حین خم کردن زیاد زانو
• معاینه بالینی و استفاده از تستهای تشخیصی پارگی منیسک (  McMurray’s test و Thessaly test و …)
• MRI

درمان:

اطلاعات دقیق در مورد روند بیماری و مدیریت پارگی منیسک دژنراتیو کمک موثری به افراد دچار این عارضه می کند. گزینه های درمانی در بیمارانی که دچار عوارض دژنراتیو منیسک شده اند عبارتند از:

• کاهش فعالیت
• ورزش درمانی و فیزیوتراپی ( با هدف کنترل درد و تورم، کمک به بازگرداندن دامنه طبیعی تحرک زانو، بهبود قدرت در عضلات حمایت‌کننده زانو)
• مصرف داروهای ضد التهاب نیز می توانند در کاهش ورم و درد ناشی از آسیب مفصل زانو موثر باشند (خوراکی و موضعی)
• تحریک الکتریکی عصبی – عضلانی عضلات زانو ( با هدف تقویت منیسک و بافت‌های اطراف آن )
• تزریق کورتیکواستروئید موضعی

جراحی آرتروسکوپی ( ترمیم و یا برداشتن قسمتی از منیسک که قابل ترمیم نباشد ) که در موارد مقاوم به درمان غیرجراحی و یا بیمارانی که دچار اختلالات حرکتی شده اند به کار می رود.