استئوتومی

استئوتومی پروگزیمال تیبیا به روش open wedge

استئوتومی پرو گزیمال تیبیا یا یا استئوتومی فوقانی تیبیا ((HTO) High Tibial Osteotomy) درمانی مناسب در بسیاری از بیماران دچار استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو ، بیمارانی که دچار آسیب لیگامانی مزمن PLC (ساختمان های تشکیل دهنده قسمت خارجی و خلفی زانو) و ژنوواروم (پای پرانتزی) هستند مفید می باشد.

هدف این روش جراحی کاهش درد بیمار ، جلوگیری از سیر پیشرونده استئوآرتریت یک طرفه زانو و تخریب کمپارتمان داخلی زانو ، اصلاح بدشکلی و عدم هم ترازی اندام تحتانی ناشی از تغییر زاویه زانو و در نهایت بهبود عملکرد فیزیکی مفصل زانو است.

پای پرانتزی
پای پرانتزی

استئوتومی پروگزیمال تیبیا در بیمارانی که فعالیت فیزیکی قابل توجهی دارند یا جوان هستند ، نتایج طولانی مدت چشمگیری دارد و نیاز آنها به تعویض مفصل را به میزان زیادی به تأخیر می اندازد.

انتخاب صحیح روش استئوتومی یکی از مهمترین عوامل مؤثر بر دستیابی نتیجه مطلوب است، بنابراین شناخت دقیق معیارهای این انتخاب حائز اهمیت است.

روش های استئوتومی پروگزیمال تیبیا
روش های استئوتومی پروگزیمال تیبیا

 

به طور کلی عواملی که باعث بروز نتایج نامطلوب در جراحی استئوتومی می شوند عبارتند از:

  • بد شکلی و اروس بیشتر از 10 درجه
  • ناپایداری رباط ها
  • صدمات همراه منیسک
  • شاخص توده بدنی بیش تر از 10 درصد استاندارد
  • سن بالاتر از 50 سال در زمان عمل جراحی
  • استئوآرتریت کمپارتمان خارجی همزمان
  • تخریب وسیع کمپارتمان داخلی

 

استئوتومی باز پروگزیمال تیبیا

استئوتومی باز پروگزیمال تیبیا یا گوه ای داخلی (open wedge high tibial osteotomy) شامل استئوتومی قسمت پروگزیمال تیبیا، بالاتر از توبروزیته تیبیا، در سمت داخلی آن و تعبیه یک تکه گرافت استخوانی به شکل گوه برای پر نمودن فاصله و سپس ثابت کردن آن است.

 

open wedge high tibial osteotomy
open wedge high tibial osteotomy

روش استئوتومی باز پروگزیمال تیبیا یا گوه ای داخلی در سال های اخیر بیشتر مورد توجه پزشکان قرار گرفته است و حتی برخی آن را بر روش بسته ارجح می دانند. این روش استئوتومی ساده تر است ، ثابت کردن داخلی تیبیا مشکلات و محدودیت های ثابت کردن خارجی متعاقب جراحی تیبیا را در پی ندارد، کم ترین آسیب را به استخوان تیبیا وارد می کند ، به علت عدم نیاز به انجام استئوتومی فیبولا ، احتمال آسیب به عصب پرونئال را کاهش می دهد و نسبت به روش بسته موجب پایدار شدن چشمگیر رباط جانبی داخلی می شود.

 

 

 

عوارض

البته، عمل استئوتومی باز عوارض نامطلوبی چون احتمال کلاپس بافت جایگذاری شده و در پی آن به هم خوردن محورهای تصحیح شده اندام تحتانی، عدم جوش خوردن استخوان و عوارض پس از عمل ناحیه ای که از آن پیوند استخوانی برداشت شده را دارد.

 

 

دکتر مهران سلیمانها

متخصص ارتوپدی – فوق تخصص جراحی زانو استاد تمام گروه ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی گیلان عضو انجمن جراحان زانو و آسیب های ورزشی

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا