درمان های جراحی استئونکروز زانو
درمان های جراحی استئونکروز زانو : یکی از علل نسبتاً شایع زانو درد در زنان مسن زمانی رخ می دهد که خونرسانی به بخشی از استخوان مختل می شود . این عارضه استئونکروز زانو یا نکروز آواسکولار زانو (AVN) نامیده می شود. زانو دومین محل شایع برای ابتلا به استئونکروز است و به مراتب کمتر از استئونکروز لگن اتفاق می افتد، و شامل استئونکروز خودبه خودی زانو (SPONK) یا استئونکروز ثانویه زانو می باشد.
چه مواردی از استئونکروز زانو نیاز به درمان جراحی خواهند داشت:
درمان های غیرجراحی درموارد استئونکروز ثانویه معمولا نتیجه چندان مطلوبی ندارد و اکثر این بیماران در نهایت نیازمند درمان جراحی هستند.
بنابراین در مراحل پیشرفته که بخش زیادی از استخوان زانو تحت تاثیر این عارضه قرار گرفته باشد و روش‌های درمان غیرتهاجمی (از جمله اصلاح فعالیت، درمان دارویی ، استفاده از عصا یا بریس) تاثیرگذار نباشند ، جهت پیشگیری از بروز آسیب های بیشتر به استخوان و بهبود عملکرد مفصل روش های جراحی توصیه خواهد شد.
بیمارانی که دچار استئونکروز در قسمت تحمل کننده وزن مفصل زانو با ناحیه وسیعی از درگیری می شوند، در نهایت به جراحی نیاز دارند.
روش های جراحی استئونکروز زانو
روش های جراحی مختلفی می‌توانند برای درمان استئونکروز زانو استفاده شوند. گزینه های درمانی به وسعت و محل ناحیه استئونکروز، سن بیمار و سطح فعالیت بستگی دارد. روش های مختلف جراحی استئونکروز زانو عبارتند از:
دبریدمان آرتروسکوپی و میکروفرکچر
در این جراحی بخش‌های ریز و جداشده از استخوان با روش آرتروسکوپیک از محل آسیب برداشته می‌شوند و مفصل پاکسازی می شود. میکروفرکچر استخوان یک تکنیک تحریک مغز استخوان است.
Core decompression:
این روش شامل ایجاد سوراخ در استخوان (یک سوراخ بزرگ همراه با چندین سوراخ کوچکتر) برای کاهش فشار روی سطح استخوان و ایجاد کانال هایی برای عروق خونی جدید برای تغذیه نواحی آسیب دیده زانو است. سوراخ کردن ناحیه استئونکروز می تواند به عنوان کانالی برای رگ‌های خونی جدید عمل کرده و باعث تحریک مجدد عروق، ایجاد یک منبع خون جدید برای تسهیل بازسازی استخوان جدید شود. این روش در مراحل اولیه‌ی بیماری می‌تواند از آسیب بیشتر استخوان و غضروف زانو جلوگیری کرده و از ایجاد آرتروز زانو پیشگیری کند.
پیوند استئوکندرال osteochondral allograft (استخوان و غضروف)
پیوند استئوکندرال آلوگرافت (OCA) به دلیل توانایی آن در بازگرداندن بافت استخوانی و غضروفی ، برای ترمیم اولیه ضایعات استئوکندرال بزرگ زانو یا به عنوان یک روش کاربردی زمانی که سایر تکنیک های ترمیم شکست خورده اند استفاده می شود. در این جراحی بافت استخوانی سالم به محل آسیب پیوند زده می‌شود. این روش ممکن است آرتروپلاستی کامل زانو را برای چندین سال (دو تا هشت) به تعویق بیاندازد.
استئوتومی (high tibial osteotomy)
هدف از این جراحی جابجایی بار از سطح آسیب‌دیده زانو و انتقال وزن بدن به بخش‌های سالم‌تر استخوان است. high tibial osteotomy روشی است که امکان تنظیم مجدد اندام تحتانی را فراهم می‌کند و در نتیجه دسترسی تحمل وزن را به قسمت سالم‌تر زانو تغییر می‌دهد یا ناهنجاری تراز را اصلاح می‌کند.
آرتروپلاستی و تعویض کامل یا جزئی مفصل زانو:
این روش معمولا در افراد مسن تر و زمانی توصیه می‌شود که بیماری گستردگی بیشتری داشته و پیشرفت کرده باشد، غضروف مفصلی سطحی از بین رفته است و فرد به آرتروز پیشرفته دچار شده است. در این شرایط قسمت و یا کل مفصل زانو با ایمپلنت‌های مصنوعی جایگزین می‌شود.
متخصص ارتوپدی و فوق تخصص جراحی زانو ( mehran soleymanha )
دانشیار گروه ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی گیلان
عضو انجمن جراحان زانو و آسیب های ورزشی
