سندرم سیندینگ لارسن جانسون عبارت است از التهاب و درد ناحیه زیر کشکک زانو و تاندون آن که بر اثر استفاده بیش از حد و میکروتروماهای تکراری در ناحیه اتصال تاندون پاتلا به قسمت پایینی پاتلا ایجاد می شود.
این عارضه یک اختلال بی خطر و محدود کننده و یکی از علل شایع درد جلوی زانو در کودکان و نوجوانان است. تظاهر و درمان این عارضه تا حد زیادی شبیه بیماری ازگودشلاتر (Osgood Schlatter) است .
سندرم سیندینگ لارسن جانسون اغلب در سنین نوجوانی (بیشترین شیوع در پسران، در سنین 10 تا 13 سالگی)، خصوصا در کودکانی که مرتبا فعالیت بدنی دارند و در ورزشکاران دیده می شود و می‌تواند یک طرفه یا دو طرفه باشد.
این عارضه می تواند مرتبط با رشد استخوان ها و بلوغ نیز اتفاق بیفتد ، گاهی اوقات در سنین بلوغ به علت رشد رسیع استخوان ها، استخوان ساق و ران به سرعت بلند می شود ولی تاندون کشکک نمی تواند با همان سرعت رشد کند. نتیجه آن کوتاه ماندن تاندون کشکک در مقایسه با استخوان ساق و ران است و این موجب افزایش کشش بر روی تاندون و همچنین اختلال رشد انتهای پایینی استخوان کشکک می شود. در اکثر موارد با بسته شدن صفحه رشد پاتلا می توان بهبودی کامل را پیش بینی کرد.
درجه بندی سندرم سیندینگ لارسن جانسون
درد معمولاً دارای یک شروع تدریجی می‌باشد، اما در برخی موارد می‌تواند حاد نیز باشد. سندرم سیندینگ لارسن جانسون به سه درجه تقسیم بندی می شود:
- ایجاد درد بعد از فعالیت ( درد و التهاب پس از ایستادن و تحمل وزن طولانی زانوها یا فعالیت های جسمانی شدید)
- درد در حین انجام فعالیت وجود دارد و بعد از فعالیت همچنان ادامه دارد
- وجود درد مداوم و محدود کننده در طول فعالیت که مانع از ادامه فعالیت ورزشی می شود
این سندرم ممکن است منجر به تاندونیت (التهاب تاندون ) تاندون کشکک و یا کلسیفیکاسیون در رباط نیز شود که این شرایط موجب افزایش میزان پارگی ، کندتر شدن زمان ریکاوری و میزان بالاتر عوارض شود.
عوامل افزایش دهنده خطر در سندرم سیندینگ لارسن جانسون:
- فعالیت‌های دویدنی و پریدنی
- افتادن بر روی قسمت جلوی زانو
- عدم انعطاف پذیری عضلات همسترینگ و چهارسر ران
- انجام فعالیت ورزشی بدون گرم کردن مناسب و کافی
ویژگی‌های بالینی:
- شایعترین علامت این بیماری درد در محل اتصال تاندون کشکک به استخوان کشک درست زیر استخوان کشکک است
- درد بعد از ورزش افزایش میابد و استراحت منجر به کاهش درد می‌شود
- حساسیت موضعی و تورم بافت نرم
- سفتی عضلات چهار سر ران، همسترینگ و گاستروسنموس
- دامنه حرکت ممکن است در فلکشن کامل دردناک باشد
- افزایش درد در هنگام زانو زدن یا چمباتمه زدن
- افزایش درد در هنگام فعالیت عضله چهارسر مانند پریدن، دویدن، اسکات/ زانو زدن و بالا رفتن از پله
- در لمس به نظر می رسد تاندون کلفت تر شده است
تشخیص
استفاده از رادیوگرافی ، سونوگرافی و MRI
درمان
در اکثر موارد درمان محافظه کارانه نتایج خوبی دارند و مداخله جراحی به طور کلی لازم نیست. این درمان‌ها شامل موارد زیر می باشد:
- استراحت و توقف فعالیت‌هایی که وضعیت را بدتر می کنند (مانند دویدن، پریدن، کوهنوردی)
- داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDS)
- فیزیوتراپی شامل تمرینات انعطاف پذیری عضلات چهارسر ران ، همسترینگ و نوار ایلیوتیبیال
- نوار پیچی مفصل یا تیپینگ تاندون پتلا یا استفاده از زانوبند با حمایت زیر پتلا باعث برداشته شدن فشار از روی ناحیه استخوانی ملتهب می شود و عملکرد و توانایی کودک را ارتقا می دهد
اگر این بیماری در همان ابتدا بخوبی درمان شود مانع رشد بیش از حد استخوان و بروز اختلالات مفصلی مزمن خصوصا در سنین بزرگسالی می شود.
